Η γλωσσομάθεια καθυστερεί την άνοια

Η χρήση πέραν της μιας γλώσσας είναι πολύ πιθανόν να καθυστερήσει κατά αρκετά χρόνια την εμφάνιση άνοιας, υποστηρίζει μελέτη Καναδών επιστημόνων. Η συνεχής χρήση σ’ όλη μας τη ζωή πέραν της μιας γλώσσας είναι πολύ πιθανόν να καθυστερήσει κατά αρκετά χρόνια την εμφάνιση άνοιας, υποστηρίζει μελέτη Καναδών επιστημόνων γράφει η γερμανική επιθεώρηση Aerzte Zeitung.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα για το αποτέλεσμα αυτό πιθανότατα να ευθύνεται η συνεχής δραστηριότητα μεγαλύτερου αριθμού εγκεφαλικών κυττάρων.
Η Ελεν Μπιαλιστόκ, νευροφυσιολόγος από το Πανεπιστήμιο Γιορκ του Τορόντο, μελέτησε 230 άτομα μα συγγενείς ανωμαλίες και κατέληξε ότι τα 184 έπασχαν από άνοια. Τα πρώτα συμπτώματα άνοιας στα άτομα που μιλούν μόνο μια γλώσσα εμφανίζονται στην ηλικία των 71 χρόνων. Στα δίγλωσσα άτομα η μέση ηλικία εμφάνισης είναι τα 75,5 έτη.

«Τι πειράζει η κώφωση του αυτιού, όταν ο νους ακούει? Η μοναδική, αληθινή, αγιάτρευτη κώφωση είναι εκείνη του νου».
Βίκτωρ Ουγκώ, 1845

ΠΡΟ 50.000 ΧΡΟΝΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
Η εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος κατάφερε να διαχωρίσει τον εαυτό του από τα ζώα τοποθετείται χοντρικά γύρω στα 50.000 χρόνια πριν από την εποχή μας.

Αυτό υποστήριξε ο Ιταλός καθηγητής προϊστορικών σπουδών Ε. Ανάτι, ύστερα από πολυετείς μελέτες παρα¬στάσεων διάφορων σπηλαίων. Δηλαδή, τοποθετεί την ανακά¬λυψη του ανθρώπινου «εγώ» στον άνθρωπο του Νεάντερ-ταλ, στη Μέση Παλαιολιθική Εποχή. Υπολογίζεται ότι ο άνθρωπος αυτός εξελίχθηκε μέσα σε ένα εκατομμύριο χρόνια στην Ευρώπη. Δεν μιλούσε, εκτός από κραυγές και συνεννοείτο με νοήματα, όπως οι Βουσμάνοι της Αφρικής σήμερα, που ζουν σε σπηλιές τα τοιχώματα των οποίων διακοσμούν με διάφορες γραφικές παραστάσεις.
Κατά τα άλλα έχουν τη δική τους νοηματική γλώσσα.
Πηγή: http://www.koutouzis.gr

            ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ – Μαρία Πολυδούρη
Ἀκούω τὴ γλώσσα ποὺ λαλοῦν τὰ δυό σου χέρια-ὦ χέρια!
καθὼς σιγοσαλεύουνε λευκά,
στὸν Πύργο τῆς ἀπελπισιᾶς κρυμμένα περιστέρια
ἀπὸ μακριὰ τὰ ξαγναντῶ, σύμβολα εἰρηνικά.
Μιλοῦνε, δὲ μιλοῦν; Ἀχεῖ βαθιὰ μέσ᾿ στὴν καρδιά μου
χαιρέτισμα ἑνὸς ρόδου στοὺς γκρεμούς.
Λάμπουν, δὲ λάμπουνε; Τραβάει μαγνήτης τὴ ματιά μου,
ἀνατολὴ τοῦ αὐγερινοῦ στοὺς σκοτεινοὺς χαμούς.
Ξανοίγω τὴν ἀγνώριστην ἀγάπη μου κλεισμένη
στὸ κρίνο τῶν μπλεγμένων σου χεριῶν
καὶ πλέκω τὄνειρο γλυκό. Μὴ μὲ κοιτᾶς, πληθαίνει
στὴ σκοτεινιὰ τὸ χρυσὸ φῶς τῶν πλάνων ἀστεριῶν.